با پیشرفت سریع علم و فناوری نیاز به آموزش مداوم برای افراد و سازمان ها برای به روز بودن و تداوم در عرصه رقابت کاملاً احساس می شود. اما در این راه موانعی مانند هزینه های بالا، کمبود زمان و موانعی از این نظیر وجود دارد. یکی از روش های آموزش و یادگیری که با توجه به پیشرفت فناوری و برای غلبه به این موانع به وجود آمده است، آموزش سیار می باشد. به طور کلی آموزش سیار به شیوه هایی اشاره دارد که آموزش از طریق دستگاههای سیار مانند: تلفن همراه و غیره ارائه می شود. اما آنچه که از اهمیت بالایی برخوردار است این است که آیا آموزش سیار توسط کاربران آن مورد پذیرش قرار می گیرد یا خیر. این تحقیق با انگیزه پیاده سازی آموزش سیار در بین داوطلبان ورود به دانشگاه و با هدف ارائه چارچوبی نوین برای پذیرش آموزش سیار به تحقیق در مورد میزان پذیرش آموزش سیار در میان داوطلبان ورود به دانشگاه می پردازد. در این تحقیق از مدل های تئوری اشاعه نوآوری، مدل دلون و مک لین، مدل پذیرش فناوری و مدل تلفیقی دآلبرگ- اورنی کمک گرفته شده است و چارچوبی نوین برای سنجش پذیرش آموزش سیار ارائه شده است. ابزار مورد استفاده پرسشنامه بوده و جامعه آماری 3 آموزشگاه کنکور در استان همدان است که 190 نفر داوطلب ورود به دانشگاه دارد. به منظور بررسی پایایی پرسشنامه از آلفای کرونباخ استفاده شد و برای بررسی روابط بین متغیرها از تکنیک تحلیل ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون ساده استفاده شده است. در پایان تحقیق مشاهده می شود که چارچوب تحقیق با متغیرهای مهارت کار با تلفن همراه، برداشت ذهنی از سهولت استفاده، برداشت ذهنی از مفید بودن، رضایت کاربر، عدم وابستگی به زمان و مکان و پذیرش آموزش سیار تائید می شود و چارچوب ارائه شده را می توان برای سنجش پذیرش آموزش سیار به کار برد.