در این مطالعه به بررسی لرزه زمین ساخت بخش باختری کپه داغ و البرز خاوری و همچنین تحلیل ساختاری و کینماتیکی گسل سیاه کوه پرداخته شده است. در این پژوهش از زمین لرزه های تاریخی (امبرسز و ملویل، 1982 و بربریان و یتس، 2001)، زمین لرزه های دستگاهی موجود در کاتالوگ های جهانی (کاتالوگ انگداهل و کاتالوگ پژوهشگاه بین المللی زلزله شناسی و مهندسی زلزله )، زمین لرزه های ثبت شده در شبکه لرزه نگاری کشوری- شمال خاور ایران، حل سازوکارهای کانونی زمین لرزه های بر گرفته از کاتالوگ دانشگاه هاروارد ، داده های ارتفاعی رقومی ایران، تصاویر ماهواره ایquickbird (google earth) و برداشت های میدانی در گستره مورد مطالعه استفاده شده است. گسل سیاه کوه امتداد n70e و شیب زیاد در حدود 75-70 درجه به سمت شمال باختر دارد و دارای حرکت امتداد لغز چپگرد محض است. بطوریکه در طول گسل، واحدهای سنگ چینه ای قدیمی تر روبروی واحدهای جوانتر قرار گرفته اند و در پایانه شمال خاوری آن، گسل هایی با سازوکار راندگی منشعب شده اند که باعث رانده شدن واحدهای سنگ چینه ای پالئوزوئیک به روی واحدهای جوان نئوژن شده اند. همچنین با استناد به زمین لرزه های تاریخی و دستگاهی حاصل از کاتالوگ های محلی و جهانی، کمربند چین خورده کپه داغ یکی از فعال ترین و لرزه خیزترین ایالت های ساختاری ایران در طول تاریخ می باشد که همه این رویدادها نشاندهنده فعالیت جوان گسل های این زون در نتیجه همگرایی بین صفحه عربی و اوراسیا می باشند. گسل های بخش باختری کپه داغ و البرز خاوری در زمان بیش از 3.5-5ma که روند استرس حاکم بر منطقه ne-sw بوده است با سازوکار چپگرد و راندگی (برای گسل عشق آباد) شکل گرفته اند اما در طی 5-5/3 میلیون سال اخیر که روند استرس حاکم بر منطقه به صورت n-s در آمده است، در بعضی موارد تغییر سازوکار داده اند. همچنین این بخش از ایالت ساختاری کپه داغ بر اثر چرخش در جهت خلاف عقربه های ساعت بلوک های زون گسلی قوچان، در نتیجه حرکت راستگردی گسل های این زون گسلی و همچنین حرکت راستگردی گسل عشق آباد و سازوکار چپگرد گسل شاهرود، به سوی باختر مهاجرت کرده است.