ارتعاشات زمین لرزه می تواند باعث ایجاد برخورد بین ساختمان های مجاور با فاصله درز انقطاع ناکافی شود. خطر برخورد بویژه در نواحی مسکونی پرجمعیت شهر های بزرگ اهمیت بیشتری می یابد. چون در این نواحی بدلیل محدودیت زمین، اندازه درز انقطاع محدود می شود. هدف از این پژوهش مدلسازی سازه های مجاور هم و بررسی اثرات برخورد می باشد. بدین منظور ابتدا مطالعات گذشته و مدل های تعریف شده برای برخورد مورد بررسی قرار گرفته و با توجه به مدلهای موجود، از مدل ویسکو الاستیک غیرخطی برای شبیه سازی عددی برخورد لرزه ای سازه ها استفاده شده است. سپس با ساده سازی سیستمهای ساختمانی به مدل های ساده شده ی یک و چند درجه آزادی، تاثیر پارامترهای مختلف مانند پریود سازه، سختی، شکل پذیری، فاصله ی بین دو سازه ی مجاور و یا سازه های موجود در یک سری و برخورد بین چند سازه، در رفتار قبل و پس از برخورد سازه ها مورد بررسی قرار گرفته است. در ادامه نتایج گام قبل در قابهای بتن مسلح مجاور هم مورد کنترل قرار می گیرد. به منظور بررسی اثر برخورد بر نیاز شکل پذیری و تغییرمکان بین طبقه ای سازه ها، ابتدا قابهای ساختمانهای مورد نظر بر اساس روش طراحی مستقیم بر اساس تغییرمکان و برای یک تغییرمکان نسبی از پیش تعیین شده، طراحی شده و با قرار دادن مدلهای مختلف سازه ای در کنار یکدیگر تاثیر ارتفاع، میزان درز انقطاع و ارتفاع طبقات بر عملکرد لرزه ای سازه های مجاور هم مورد بررسی قرار گرفته است. برای این منظور از تحلیل های تاریخچه زمانی و نیز دینامیکی افزاینده، استفاده شده است. نتایج تحلیل ها، نشان می دهد تاثیر برخورد به شدت وابسته به اختلاف فاز موجود در ارتعاش سیستمهای مجاور هم می باشد و البته این اختلاف فاز به نوبه خود وابسته به سختی، جرم و ظرفیت هر یک از سیستمهای سازه ای و میزان تغییرشکلهای پلاستیک تحمیل شده به آنها می باشد. اثرات برخورد در سیستمهای سازه ای با ارتفاع طبقات یکسان که اختلاف ناچیزی در پریود اولیه آنها وجود دارد و ضریب کاهش مقاومت نسبتاً یکسانی در طراحی آنها منظور شده ناچیز است. اما باید به اثرات موضعی برخورد خصوصاً در حالت برخورد کف یک سازه به ستون سازه مجاور توجه لازم صورت گیرد.