اتصالات ، ضعیف ترین و آسیب پذیرترین قسمت سازه ها در مقابل بارهای ناشی از زلزله هستند ضمن اینکه نقش مهمی را در مقاومت ساختمان ها در برابر بارهای متناوب زلزله ایفا می کنند. دراتصالات بتنی آرماتورگذاری ناحیه اتصال ،به دلیل تراکم زیاد آرماتور، بتن ریزی و انجام ویبره به دلیل کوچک بودن فضای قابل دسترسی این ناحیه و همچنین به دلیل رخداد ماکزیمم برش ها و ممان ها در بر اتصال خالی از ایراد نمی باشند. به دلیل عملکرد بهتر تیر فلزی نسبت به تیر بتنی و در مقابل عملکرد بهتر ستون بتنی نسبت به ستون فلزی، نیاز به یک اتصال مرکب متشکل از ستون بتنی و تیر فلزی احساس می شود .با توجه به اختلاف سختی بین ستون بتنی و تیر فلزی اتصال طرح شده باید توانایی انتقال ممان ها و برش ها بین تیر و ستون داشته باشد. هدف این پایان نامه، بررسی عملکرد اتصال پیشنهادی ترکیبی تیر فولادی به یک ستون بتنی بود که به صورت آزمایشگاهی و با ساخت یک نمونه اتصال کاملا بتنی به عنوان نمونه مرجع و سه نمونه مرکب با ستون بتنی و تیر فلزی با جزئیات تیر و ستون مشابه ولی با مشخصات متفاوت دیافراگم محیطی انجام شد. متغیرهای در نظر گرفته شده در این نمونه ها ، وجود یا عدم وجود دیافراگم محیطی ، تاثیر استفاده از برشگیر و تاثیر استفاده از ورق میان گذر و اثر پس تنیدگی بر روی غلاف دیافراگم محیطی بود. نمونه های اتصالات خارجی تحت بارهای رفت و برگشتی تا مرحله شکست قرار گرفتند. مشاهدات و نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که اجرای ورق میان گذر و دیافراگم محیطی در غلاف، انهدام اتصال را بصورت دو فازی کرده به طوری که فاز اول انهدام با تسلیم غلاف و فاز دوم با جدایش غلاف از بتن همراه خواهد بود . ضمنا وجود غلاف باعث افزایش محصورشوندگی بتن ناحیه اتصال شده و کاهش قابل توجه در ترک های عمیق و خردشوندگی زودرس مشاهده گردید . همچنین باعث افزایش مقاومت نمونه های ترکیبی با دیافراگم کامل، دیافراگم بدون ورق میان گذر ، غلاف پیش تنیده نسبت به نمونه مرجع کاملا بتنی به ترتیب 239 ، 405 ، 156 درصد شد و افزایش شکل پذیری این سه نمونه نیز نسبت به نمونه مرجع نیز به ترتیب 116،26، 7- درصد بود. واژه های کلیدی: ستون بتنی ، تیر فلزی ، اتصال ترکیبی ، شکل پذیری ، استهلاک انرژی