سالیان متمادی تحقیق در باب آموزش زبان منتج به راهکارها و نظریه های متفاوت در جهت بهبود روشهای موجود در این زمینه شده است. مهارت گفتاری زبان آموزان در میان سایر مهارتها همواره از اهمیت ویژه ای برخوردار بوده است. در میان روشهای نوظهور، خودمحوری و تفکر انتقادی توجه صاحبنظران را به خود جلب کرده اند. تحقیق حاضر تلاشی بود در جهت مطالعه تاثیر مقابله ای تدریس خودمحوری، تفکر انتقادی و ترکیب خودمحوری و تفکر انتقادی بر مهارت گفتاری زبان آموزان. جهت انجام تحقیق ?? زبان آموز مذکر و مونث در سطح میانی زبان آموزی به ? گروه آزمایشی خودمحوری، تفکر انتقادی و ترکیب خودمحوری و تفکر انتقادی تقسیم شده و از آنان آزمون شفاهی پت به عمل آورده، سپس هر یک از گروه ها تحت آموزش متغیر مربوطه به مدت ?? جلسه قرار گرفت. در پایان ?? جلسه از زبان آموزان مجددا آزمون شفاهی گفتاری به عمل آورده و نتایج بدست آماده توسط تحلیل کوواریانس بر رسی گردید. طبقه نتایج این تحقیق تدریس این ? متغیر موجب بوجود آمدن تفاوت های قابل ملاحظه در زبان آموزان میگردد به نحوی که تدریس ترکیب خودمحوری و تفکر انتقادی بیشترین و تدریس تفکر انتقادی کمترین تاثیر را بر مهارت گفتاری زبان آموزان در سطح میانی دارد. نتایج بدست آماده به طور حتم میتواند در بهبود وضعیت آموزش زبان به عنوان زبان خارجی تاثیر گذر باشد.