تحقیق حاضر با هدف تعیین «رابطه ی بین میزان رشدیافتگی مدیران بر اساس نظریه ی خودتعیین گری و سبک های مدیریت تعارض آنان» انجام گرفته است. منظور از رشد یافتگی، در نظریه ی خودتعیین گری میزان ارضای سه نیاز اساسی روانی یعنی استقلال رأی، احساس شایستگی و ارتباط با دیگران، در مجموع می باشد که مبتنی بر آنها انگیزش درونی افراد و از این طریق برخی از پیامدهای مثبت کاری قابل پیش بینی است. همچنین سبک های مدیریت تعارض در این تحقیق مبتنی بر مدل های «توماس» و «رحیم»، متشکل از 5 سبک همکاری، رقابت، مصالحه، مدارا و اجتناب می باشد که در دو بُعد توجه به خود و توجه به دیگران از یکدیگر متمایز می گردند. جامعه ی مورد مطالعه در این تحقیق کادر مدیریتی مجتمع آموزشی پسرانه ی مفید در سال تحصیلی 89 - 1388 می باشد. این مجتمع متشکل از 6 مدرسه در سه مقطع و یک دفتر مرکزی است که مجموعاً 62 مدیر کادر مدیریتی آن را تشکیل می دهند که همگی آنها در این مطالعه شرکت کردند. سطح رشدیافتگی مدیران با استفاده از پرسشنامه نیازهای اساسی روانی (bpns) با پایایی 78 درصد و سبک های مدیریت تعارض با استفاده از پرسشنامه «رابینز» با پایایی 81 درصد، اندازه گیری شد. داده های بدست آمده از این ابزارها توسط روش های آمار توصیفی و استنباطی، شامل آزمون کالمرگروف - اسمیرنف، همبستگی اسپیرمن و پیرسون، تجزیه و تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون فیشر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و نهایتاً نتایج این تحقیق نشان داد که «بین رشدیافتگی مدیران و نیز هر یک از سه مولفه ی آن - استقلال رأی ، احساس شایستگی، و ارتباط - و میزان استفاده از سبک همکاری رابطه ی مثبت ضعیف معناداری وجود دارد، اما با سایر سبک های مدیریت تعارض رابطه ی معناداری وجود ندارد»