فرایندی است که بدون باور به لزوم تحول نهادهای فرهنگی و اجتماعی یک جامعه در مسیر نقشدادن به تک تک باشندگان آن جامعه، معنایی نخواهد یافت. جوامع بایستی شرایط بحرانی جهان را درک کنند تا بتوانند، شیوههای زیست مدنی و اجتماعی خود را در مسیر رسیدن به یک جامعهی پایدارتر تغییر دهند. در این مسیر مشارکت تمامی گروههای اجتماعی در فرآیند تعامل اجتماعی شرطی اساسی است. شکلگیری مشارکت سازمان یافته و خود انگیختهی اعضای یک جامعه، وابسته به تبدیل اعضای آن جامعه به «شهروندانی» حق جو و مسئولیت پذیر است. فرآیند شهروندسازی و ساختن حوزهی عمومی مقتدر در یک جامعه با یکدیگر در ارتباط مستقیم قرار دارند. به این ترتیب که تقویت هرکدام باعث تقویت دیگری خواهد شد. در این گزارش ضمن توضیح و تشریح ارتباط میان مفاهیم توسعهی پایدار، مشارکت اجتماعی، مفهوم شهروندی و قدرت حوزهی عمومی به نقش فضاهای عمومی شهری به عنوان ترجمان کالبدی حوزهی عمومی، در میزان قدرت این حوزه و شکلگیری شهروندانی تعامل جو، پرداخته شده است. به همین منظور در پروژهی طراحی مجتمع زیستی پایدار در حاشیهی زایندهرود، طراحی مرکز مدیریت مردمی سکونتگاه، به عنوان شاخصهی کالبدی حوزهی عمومی و قدرت جامعهی مدنی و شهروند مداری مجموعه انتخاب گردیده است. هدفی که از طراحی این پروژه دنبال میشود، دستیابی به مجموعهای است که قادر باشت به عنوان قلب اجتماعی روستا-شهر آینده، پذیرای سازمانهای مردم نهاد، انجمنها و مردمی باشد که در جهت ادارهی امور سکونتگاه خود به تعامل میپردازند. این مجموعه بایستی نماد مردمسالاری و قدرت حوزهی عمومی باشد. در روند رسیدن به ایدهی طراحی پس از گردآوری دادههای کتابخانهای، نقد و بررسی اسناد فرادست با معیارهای برگرفته از مطالعات نظری برنامهی عملکردی مجموعه تدوین و اصل بر پیوستگی فضای بسته و باز و یا به تعبیر دیگر پیوستگی فضای نیمه عمومی با فضای شهری قرار گرفت. به این ترتیب مرز مشخصی میان طراحی معماری و منظر شهری وجود نداشته و این دو به هم پیوستهاند. شفافیت حداکثری فضاهای مدیریتی و خدماتی برای دیدن و دیده شدن منتخبین و انتخاب کنندگان به عنوان اصلی دیگر در طراحی این پروژه در نظر گرفته شده است.