چکیده: هدف این پژوهش بررسی تأثیر دو پروتکل تمرینی شش هفته تمرین دویدن به عقب و دویدن به جلو روی قدرت بیشینه عضلات درگیر در اندام تحتانی و حداکثر اکسیژن مصرفی دانشجویان پسر ورزشکار دانشگاه شهید چمران اهواز بود. جامعه ی این تحقیق دانشجویان پسر ورزشکار عضو تیم دانشگاه (120=n) بودند. نمونه ی آماری این تحقیق شامل 24 نفر پسر ورزشکار (میانگین سنی 1±22) بود که بصورت هدفمند و در دسترس انتخاب شدند که پس از برآورد حداکثر اکسیژن مصرفی آزمودنی ها بصورت تصادفی به دو گروه 12 نفری تقسیم شدند. گروه اول شش هفته (هفته ای 2 جلسه) تمرین دویدن به عقب، گروه دوم شش هفته (هفته-ای 2 جلسه) تمرین دویدن به جلو را تا واماندگی انجام دادند. متغیرهای قدرت بیشینه عضلات درگیر در اندام تحتانی و vo2max قبل و بعد از پروتکل تمرینی اندازه گیری شد. به منظور آزمون فرضیه ها از شاخص های آمار توصیفی مانند فراوانی، میانگین و انحراف استاندارد و شاخص های آمار استنباطی مانند t وابسته، t مستقل، آزمون لون و آزمون کلوموگروف – اسمیرنوف در سطح معنی داری 05/0 استفاده گردید. نتایج آزمون t وابسته نشان داد که هر دو پروتکل تمرینی، دویدن به عقب و دویدن به جلو باعث افزایش معنی دار قدرت بیشینه ی عضلات اندام تحتانی و vo2max در هر دو گروه شد. همچنین نتایج آزمون t مستقل نشان داد که بین دو پروتکل تمرینی در افزایش قدرت بیشینه ی عضلات درگیر در اندام تحتانی و vo2max تفاوت معنی داری وجود دارد که این تفاوت بیانگر افزایش بیشتر هر دو شاخص بوسیله تمرین دویدن به عقب نسبت به تمرین دویدن به جلو بود. با توجه به یافته های این پژوهش می توان تمرینات دویدن به عقب را به منظور تنوع در برنامه ی تمرینی و همچنین صرفه جویی در زمان رسیدن به آمادگی مطلوب ورزشکاران به عنوان جایگزین مناسب برای تمرینات دویدن به جلو پیشنهاد کرد.