در این پایان نامه نخست لیگاند 4و?4- دی سیانامیدو بی فنیل (bph2) سنتز و با روش های طیف سنجی ارتعاشی (ft-ir)، الکترونی (uv-vis) و رزونانس مغناطیس هسته هیدروژن (1h-nmr) شناسایی شد. سپس با استفاده از لیگاند bph2 و نمک استات فلزهای نقره (i)، مس (ii) و نیکل (ii) کمپلکس های پلیمری با فرمول های [ag(bph)]n، [cu(bp)(h2o)2]n و [ni(bp)]n سنتز و به کمک آنالیز عنصری، آنالیز حرارتی وزن سنجی و طیف سنجی های ft-ir و uv-vis شناسایی و مرفولوژی این ترکیبات با استفاده از تصاویر sem مطالعه و متوسط اندازه ذرات آن ها تعیین شد. در بخش دیگر این پروژه کمپلکس های دو هسته ای مس (ii) و تک هسته ای نیکل (ii) با لیگاندهای لیگاند 4و?4- دی سیانامیدو بی فنیل و تترا اتیلن پنتا آمین (tetren) با فرمول های [{cu(tetren)}2(bph2)] (pf6)4 و [ni(tetren)(bph)] pf6 سنتز و با استفاده از آنالیز عنصری، آنالیز حرارتی وزن سنجی و طیف سنجی های ft-ir و uv-vis شناسایی شدند. طیف های ft-ir این کمپلکس ها جابه جایی ارتعاشات کششی گروه سیانامید لیگاند bph2 کوئوردینه شده را نسبت به bph2 آزاد به فرکانس های پایین تر نشان می دهد. طیف الکترونی ترکیبات پلیمری به دلیل نداشتن حلال به صورت جامد و کمپلکس های [{cu(tetren)}2(bph2)] (pf6)4 و [ni(tetren)(bph)] pf6 در حلال dmf ثبت گردید. جذب های قوی مشاهده شده در ناحیه ی فرابنفش مربوط به انتقالات درون لیگاندی و جذب های ضعیف ظاهر شده در ناحیه ی مریی از نوع انتقالات d-d می باشند. ترموگرام-های به دست آمده از آنالیز tga کمپلکس های سنتز شده، بازده زغالی بالایی را نشان می دهد که حاکی از مقاومت بالای این ترکیبات است. با توجه به تصاویر sem تهیه شده از کمپلکس های پلیمری نقره (i)، مس (ii) و نیکل (ii)، متوسط اندازه ذرات این کمپلکس ها به ترتیب 61، 87 و 77 نانومتر تخمین زده شد. همچنین کاربرد کمپلکس پلیمری [cu(bp)(h2o)2]n به عنوان حسگر در اندازه گیری همزمان دوپامین و اسکوربیک اسید با تکنیک های ولتامتری چرخه ای و ولتامتری پالسی تفاضلی مورد بررسی قرار گرفت. در این روش با استفاده از اصلاحگر [cu(bp)(h2o)2]n، الکترود خمیر کربن اصلاح شده ساخته شد و سپس به عنوان اصلاحگر در الکترود خمیر کربن به عنوان حسگر برای اندازه گیری همزمان دوپامین و اسکوربیک اسید در شرایط بهینه مورد استفاده قرار گرفت. روش پیشنهادی، روشی سریع، حساس و ساده جهت اندازه گیری همزمان دوپامین و اسکوربیک اسید شناخته شد، به گونه ای که افزایش غلظت یک گونه بر پیک اکسایش گونه ی دیگر بی تأثیر بود. روش گفته شده با موفقیت برای اندازه گیری همزمان این دو ترکیب در نمونه های حقیقی ادرار و سرم خون انسان نیز به کار برده شد.