چکیده اوقات فراغت را می توان مهمترین و دلپذیرترین اوقات بشر دانست، به طوری که می توانیم این اوقات را با فعالیت های بدنی بخصوص برای نوجوانان و جوانان پرکنیم تا اوقاتی پربارتر داشته باشیم. هدف از این تحقیق بررسی رابطه بین نحوه گذران اوقات فراغت با آمادگی جسمانی مرتبط با سلامت در پسران 15 تا 17 سال بود. جامعه آماری این پژوهش 3156 نفر از پسران 15 تا 17 سال شهرستان دلفان است که از این میان 194 نفر به شیوه تصادفی خوشه ای به روش شارپ کوکران به عنوان نمونه تحقیق انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری این تحقیق شامل آزمون های آمادگی جسمانی مرتبط با سلامت که شامل ترکیب بدن، انعطاف پذیری، قدرت و استقامت عضلانی و استقامت قلبی تنفسی و پرسشنامه محقق ساخته بود که روایی محتوایی آن توسط متخصصان تایید گردید و ضریب پایایی پرسشنامه با استفاده از روش آزمون- آزمون مجدد، 95/0 به دست آمد. پس از جمع آوری اطلاعات، با استفاده از ضریب همبستگی کلی رشته ای برای رابطه متغیرها، آزمون کلموگروف اسمیرنوف برای همگنی دادها، تحلیل واریانس یک راهه(anova ) برای تفاوت بین متغیرها و آزمون تعقیبی توکی برای تفاوت بین گروهی به تجزیه و تحلیل نتایج پرداخته شد. نتایج نشان داد که: بین زمان گذران اوقات فراغت با سطح آمادگی جسمانی مرتبط با سلامت پسران رابطه معناداری وجود دارد(05/0 p? ). بین آمادگی جسمانی با نحوه گذران اوقات فراغت تفاوت معناداری وجود دارد (05/0 p? ). ولی بین رشته ورزشی، مکان و مدت گذران اوقات فراغت با آمادگی جسمانی از نظر آماری رابطه معناداری به دست نیامد، همچنین بین مکان و مدت گذران اوقات فراغت با آمادگی جسمانی تفاوت معناداری به دست نیامد. با توجه به نتایج، مکان، مدت و نوع رشته ورزشی در اوقات فراغت در بهبود سطح آمادگی جسمانی تفاوت چندانی ندارد. که این امر با برنامه ریزی درست و علمی در زمینه بهینه کردن زمان، امکانات و تجهیزات ورزشی و همچنین به کار گیری مربی متخصص قابل دست یابی می باشد.