یُگه که یکی از مکتب های فلسفی هند است در دهه چهل وارد ایران شد و در در سال 1374، از سوی سازمان تربیت بدنی به عنوان یک فعالیت ورزشی رسمیت یافت. یُگه،امروزه به عنوان یک رشته ورزشی شناخته شده است و افراد برای کسب سلامتی جسمی و روانی به آن روی می آورند. در ایران نیز شاهد استقبال رو به افزایشی از این فعالیت هستیم و بعضا شاهد واکنش های مثبت و منفی نسبت به آن بوده ایم. این پژوهش به بخشی از زندگی روزمره تعدادی از ساکنان شهر تهران پرداخته که پاره ای از تجربیات شخصی خود را در فضاهای ورزشی جدید که برگرفته از یکی از مکاتب عرفانی شرق است، تجربه می کنند. این تحقیق با استفاده از روش نظریه میدانی که روشی کیفی است و تکنیک های مصاحبه نیمه ساخت یافته و مشاهده مشارکتی انجام شده است. مصاحبه با 30 نمونه که 23 نفر آنها زن و 7 نفر مرد هستند انجام شده است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که به دست آوردن سلامتی جسمی و ذهنی و یافتن امنیت روانی از دلایل اصلی و مهم گرایش به یگه برای دست یابی به آرامش است و ادامه حضور و شرکت در این کلاس ها در نتیجه پیامدهای دیگر این کلاس ها است که به بعد معنوی زندگی افراد کمک می کند. زمینه هایی که برای افراد در روند این فعالیت ها فراهم می شود، ویژگی هایی همچون هویت شخصی، شیوه زندگی، معنای زمان و مکان و معنویت گرایی جدید می باشند. استراتژی هایی که فراگیران در ارتباط خود با یُگه برای دست یابی به آرامش اتخاذ می کنند شامل تغییر نگرش، تساهل و مدارا، هم نوع خواهی (استراتژی های رفتاری) و نقدخود، نقددیگران و خود ارجاعی (استراتژی های هویتی) می باشند. در این میان شرایطی که موجب می شوند گروه خاصی به سمت یُگه بروند شامل همگانی بودن یُگه، نزدیکی به محل زندگی، حضور یکی از اعضای خانواده یا دوستان صمیمی، جستجوی معنویت، عوامل اقتصادی- فرهنگی و عدم آگاهی عمومی می باشد. در نهایت می توان گفت بین یُگه و تقویت معنویت زندگی و دست یابی به آرامش رابطه وجود دارد.