چکیده: دین یا اساطیر هیچ ملتی را نمی توان جدا از بافت تاریخی آن دریافت.از میان همه اعداد، عدد هفت همیشه مورد توجهمشرق زمین و به خصوص ایرانیان قرار داشته و اغلب در امور ایزدی و نیک و گاه در امور اهریمنی و شر به کارمی رفته است ولی اکثر موارد در جهت نیت پاک و روحانی و مقدس استفاده می گردیده است.از اینرو در این پژوهش با استفاده از منابع کتابخانه ای و بر اساس جمع آوری اطلاعات موجود در مورد خواستگاه عدد هفت در بستری تاریخی به بررسی این عدد می پردازدیم. در چندین حیطه مختلف که شامل عددشناسی تاریخی هفت، اسطوره شناسی عدد هفت، عدد هفت در ماهیت اساطیری، عدد هفت در ادیان پیش از اسلام و همچنین عدد هفت در نگاره های پیش از اسلام پرداخته است. در رویکردی تحلیلی استفاده از این نماد یا عدد را در حیطه های مختلف دینی، مذهبی، اجتماعی و همچنین نقش ها و نگاره های پیش از اسلام مورد بررسی قرار داده ایم تا به شهودگاه های عدد هفت در مذاهب آندوران و همچنین دیگر موارد ذکر شده رسیده ایم. نتایج این پژوهش نشان دهنده این موضوع است که جایگاه نخستین این عدد ریشه در اعتقادات و باورهای مذهبی انسان ها داشته است.باتوجه به آیین کهن میترائیسم ایران که قدمتی بیش از پنج هزارسال دارد بایستی بپذیریم که ایرانیان نخستین ملتی بودند که به رمز و راز این عدد آسمانی پی بردند.حضور و جایگاه این عدد در تاریخ و فرهنگ ایران باستان و همچنین تأثیر این عدد در باورهای انسان هایی که آثار هنری آن دوران را خلق کرده اند روشن می سازد.