چکیده ارزیابی میزان تناسب دروس محیط زیست با معیارهای توسعه پایدار زیست محیطی در رشته های مهندسی عمران، معماری و کشاورزی دانشگاه شیراز به کوشش فهیمه عزیزپور هدف پژوهش ارزیابی میزان تناسب دروس محیط زیست با معیارهای توسعه پایدار زیست محیطی در رشته های مهندسی عمران، معماری و کشاورزی دانشگاه شیراز بوده است. جامعه آماری شامل دو گروه دانشجویان و اساتید می باشد. دانشجویان بر اساس نمونه گیری خوشه ای تعداد 320 نفر انتخاب و اساتید به دلیل محدودیت کل شماری شدند. ابزار تحقیق شامل سه مقیاس محقق ساخته در زمینه سنجش برنامه های درسی تدوین شده، اجرا شده و تجربه شده بودند. به منظور سنجش روایی مقیاس اساتید در برنامه درسی تدوین شده از روایی صوری- محتوایی و برای روایی مقیاس های برنامه درسی اجرا شده و تدوین شده از تحلیل گویه استفاده شد و پایایی از آلفای کرونباخ بهره گرفته شد. نتایج نشان داد که در برنامه درسی تدوین شده بین اساتید، بالاترین میانگین برای اصول زیست محیطی مربوط به رشته معماری و پایین ترین مربوط به عمران بوده و دراکثر زیر مقیاس ها تفاوت بین میزان اهمیت اصول معنادار نبود. در برنامه درسی اجرا شده دانشجویان رشته های عمران و کشاورزی بالاترین میانگین اصول زیست محیطی را داشته و رشته معماری پایین ترین بود. همچنین در اکثر زیر مقیاس ها تفاوت معناداری بین سه رشته یافت نشد. در دروس تجربه شده رشته کشاورزی بالاترین میانگین و معماری پایین ترین را به خود اختصاص دادند و نیز در اکثر زیر مقیاس ها تفاوت بین سه رشته معنادار بود. کلید واژه: توسعه پایدار زیست محیطی، دروس محیط زیست، برنامه درسی قصد شده، برنامه درسی اجرا شده، برنامه درسی تجربه شده.