پژوهش حاضر با عنوان اثربخشی آموزش مهارت های زندگی بر افزایش امید به زندگی زندانیان شهرستان بانه در سال 90 ـ 1389 شکل گرفت.فرضیه پژوهش عبارت است از :" آموزش مهارتهای زندگی بر افزایش امید به زندگی زندانیان موثر است".جامعه آماری حاضر در پژوهش عبارت بود از کلیه زندانیان(80نفر) شهرستان بانه که در سال 90 ـ 1389 در زندان به سر می بردند.نمونه گیری در این پژوهش به شکل تصادفی ساده صورت گرفته است.به این ترتیب که پس ازاجرای آزمون روی جامعه مورد مطالعه،ازبین زندانیانی که امید به زندگی پایین داشته اند 40نفربه طورتصادفی انتخاب ودر دو گروه ( 20 نفر گروه گواه و 20 نفر گروه آزمایش ) قرار گرفتند . پژوهش حاضر از نوع تحقیقات نیمه آزمایشی با گروه گواه و آزمایش و پیش آزمون و پس آزمون می باشد. ابزار مورد استفاده در این پژوهش جهت اندازه گیری امید به زندگی زندانیان پرسشنامه20 سوالی ناامیدی بک(1986) می باشد که در پیش آزمون و پس آزمون مورد استفاده قرار گرفته است.پس از انتخاب گروه گواه وآزمایش ،گروه گواه در لیست انتظار قرار گرفته و به گروه آزمایش10 جلسه یک ونیم ساعته مهارتهای زندگی آموزش داده شد.پس از اتمام آموزش از تمام اعضای گواه وآزمایش پس آزمون به عمل آمده وداده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت که نتایج به دست آمده با توجه به فرضیه پژوهش حکایت از معناداری افزایش امیدبه زندگی زندانیانی دارد که تحت آموزش مهارت های زندگی قرارگرفته اند.