همگرایی اروپای غربی از جنگ جهانی دوم تا سال 1992م که پیمان ماستریش در بین کشورهای (آلمان، فرانسه، ایتالیا، هلند، بلژیک، لوکزامبورگ، بریتانیا، دانمارک، ایرلند، اسپانیا، پرتغال و یونان منعقد شد، از زوایای مختلف دارای اهمیت و قابل بحث و بررسی می باشد. اروپای غربی پس از جنگ جهانی دوم به یک باره به خود آمد و توانست مهم ترین مصداق همگرایی منطقه ای را در جهان به وجود آورد. پژوهش پیش رو به تحلیل فرایند همگرایی اروپایی و نیز بررسی ماهیت و مسیر این فرایند از طریق بررسی معاهدات اتحادیه اروپا و تبیین نقش این معاهدات در تقویت همگرایی اروپا و چگونگی سیر تکوینی و تکمیلی و روند همگرایی اتحادیه اروپا می پردازد. اتحادیه اروپا به عنوان یک سازمان بین المللی یکی از اشخاص مهم حقوق بین الملل می باشد. یکی از ویژگی های هر سازمان بین المللی به مانند دولت ها داشتن سند یا اسناد تأسیس و نیز داشتن مقررات داخلی است. اتحادیه اروپا به دنبال انعقاد معاهده ماستریش در 1992 و از ادغام سه جامعه اروپا به وجود آمد. این سه جامعه، جوامع زغال سنگ و فولاد، جامعه اقتصادی اروپا و جامعه انرژی اتمی اروپا بودند، که حاصل معاهده پاریس (1952) و قرارداد رم (1958) بودند. پس از آن معاهده بروکسل (1965)، سند واحد اروپایی (1985) و معاهده ماستریش گام هایی رو به جلو در تاریخ همگرایی اتحادیه اروپا بوده و به عنوان معاهدات اساسی اتحادیه اروپا محسوب می گردند. این پژوهش به روش تحقیق مبتنی بر اسناد و مدارک دست اول و با استفاده از پژوهش های سایر محققین تدوین شده و درصدد است به این سئوال که سیستم معاهداتی چه نقشی در فرآیند شکل گیری اتحادیه اروپا و انعقاد پیمان ماستریش داشته است، پاسخ دهد.