چکیده دراماتورژی، از دیرباز بخشی از تئاتر بوده است؛ و مبتکر شکل جدید آن، گوتهولد لسینگ درسال ( 1767 ) است. ما در این پایان نامه بررسی میکنیم، که دراماتورژی در دهه ی اول قرن 21انگلستان در چه جایگاهی قرار دارد و همچنین، چطور دراماتورژی میتواند در رشد و گسترش نمایشنامه نویسی، تحقیقات علمی- تئاتری، شیوه ی جذب و تربیت مخاطب، به روز رسانی آثارکلاسیک، و هدایت یک اجرا مفید واقع شود. دراماتورژ نه تنها در پیش تولید اجرا و کار بر روی متن شرکت دارد، بلکه در جریان تولید و بعد از تولید اجرا هم به تحقیق، برگذاری کنفرانس و مصاحبه درباب اجرا میپردازد. در کشور های مختلف و مخصوصاً در انگلستان، توجه بسیاری به آن میکنند. پیشینه ی دراماتورژی در انگلستان به قرن 19 برمیگردد که ، ویلیام آرچر و گرانویل بارکر، دوپژوهشگر- نمایشنامه نویسی بودند که هم نظرات و نمایشنامه های ایبسن، نویسنده ی مشهور را تبلیغ آن دو تحت تأثیر لسینگ، » ؛ میکردند، و هم علیه نظام، تجاری و مبتذل، بازیگر- مدیر ها میجنگیدند که (مدیر ادبی) در مرکز اصلی آن قرار داشت. مدیر ادبی، «. پروژه ی (تئاتر ملی) را مطرح کردند مسئول تنظیم نمایشنامه و مشاور اجرای اثر بود. این نظریه، تا سال 1963 ، که کنث تینان در نشنال تیئتر، به پست مدیر ادبی رسید، مسکوت ماند. حالا، نقش دراماتورژی در تئاتر دهه ی اول قرن 21 انگلستان، بسیارگسترده است و به گونه های مختلفی از قبیل: دراماتورژی سازمانی، دراماتورژی ابداعی-ایجادی و غیره، تقسیم میشود. در ادامه قصد داریم، تماشاخانه های انگلیسی شاخصی را که دارای دراماتورژ هستند، و نظرات برخی دراماتورژ های معاصر انگلستان را بررسی و تحلیل کنیم. واژههای کلیدی: دراماتورژ، دراماتورژی، مدیر ادبی، تئاترانگلستان