موضوع حاضر با عنوان «فن شناسی و حفاظت از سازهای موسیقی بلوچ»، صرفاً اشاره به سازهایی دارد که هنوز حیات صوتی خود را از دست نداده و ماهیتی زنده دارند. این آثار مرکب (سازها) نیاز به شناختِ کاملِ کالبدی و فنی، از منظرِ ساز، نوازنده قومی، موسیقیدان و حفاظتگر و مرمتگر دارند. هدف از این امر تلفیقی حفاظتگرایانه بین میراثِ ملموس ساز و میراثِ ناملموس آن است. به همین دلیل از روش آسیب شناسی توصیفی برای رسیدن به پاسخ چگونگی جلوگیری از تهدیدهای مادی و معنوی بر روی سازهای بلوچستان، (چه از منظر ملموس و چه ناملموس) استفاده شده است. در نتیجه هر زمان آسیب شناسی و حفاظت از ساز قومی در بلوچستان هم طراز و موازی با یکدیگر حرکت کنند، پیوند بین میراث مادی و معنوی محکمتر شده و حفاظتی پیشگیرانه به صورت بومی رخ خواهد داد.