زمانی معماری سنتی ایران یادآور پیوند بین فرهنگ و محیط بود. معماران به ساخته های دست خود می بالیدند و مردم هویت خود را در آن می یافتند. هر کسی باشنیدن معماری بی اختیار به گذشته هایی برمی گشت که سخن برای گفتن زیاد داشت و هویت یک ملت را بیان می کرد. اما با پیشرفت تکنولوژی و تغییر جهان بینی (که بی تأثیر در تغییر فرهنگ و اعتقادات نبود)، می خواهیم بدانیم که این میراث عظیم فرهنگی چه تغییری یافته است اکنون که دیگر دستان کارگر در ساختن مصالح دخیل نیست، این هنر به چه صورت می باشد. این پایان نامه جهت دست یافتن به عناصر جدید در معماری که جانشین عناصر در معماری سنتی می باشند تدوین گردیده است که در تهران منطقه 11 انجام شده. در این پایان نامه ابتدا خانه های مسکونی که قدمت تاریخی طولانی داشته(خانه امیربهادر و خانه انیس الدوله) بررسی مردم شناختی شده و سپس با یک خانه با سبک معماری نوین مقایسه گردیده است و عناصر مهم آنها از جمله فضاهای ورودی بررسی و تحلیل مردم-شناختی شده، محقق این عناصر را در ارتباط با اعتقادات و فرهنگ مردم بررسی کرده است. وسپس سعی شده سبک ایده آل نیز مطرح گردد. نکات قابل توجه و مهم ترین نکته ی قابل توجه در این پژوهش ، مقایسه این عناصر در زمینه کارکرد آنها، در معماری سنتی و کارکرد کنونی آنها در معماری نوین و همچنین ذکر دلایل حذف و یا اضافه شدن برخی از عناصر در هر دو سبک معماری. تحقیقات انجام شده به صورت ‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍ژرفانگر، کتابخانه ای و اسنادی، میدانی و مشاهده مستقیم می باشد.