هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی نقش دو عامل خودکارآمدی و استرس ادراک شده در بیماران مبتلا به درد مزمن ناحیه تحتانی کمر می باشد. روش : در این پژوهش، 131 بیمار مبتلا به درد مزمن ناحیه تحتانی کمر (سابقه درد بیش از 3 ماه) که طی 5 ماه به مراکز درمانی و فیزیوتراپی های شهر لاهیجان مراجعه کرده بودند، به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی، مقیاس خوداثر بخشی درد لوریک و همکاران،مقیاس استرس ادراک شده کوهن و مقیاس شدت درد جنسن و همکاران برای تخمین شدت درد را تکمیل نمودند. سپس با بکارگیری روش همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیره این اطلاعات تحلیل شد. یافته ها: بر اساس نتایج حاصل از اجرای ضریب همبستگی پیرسون مشخص شد که میان احساس خودکارآمدی و استرس ادراک شده با میزان شدت درد گزارش شده توسط بیماران رابطه وجود دارد که این رابطه در مورد استرس مثبت (p<0/01) و در خصوص احساس خودکارآمدی منفی (p<0/01) بود. نتایج حاصل از اجرای رگرسیون چندمتغیره نشان داد که بدلیل هم پوشی زیاد میان دو متغیر پیش بین، استرس تأثیر معنادار خود را از دست می دهد(258/0=sig). نتیجه گیری: از آنجایی که در پژوهش حاضر مشخص شد که احساس خودکارآمدی از عوامل بسیار تأثیر گذار در شدت درد بیماران می باشد و پژوهش های گذشته نیز این موضوع را تأئید نموده اند، بنابراین جهت کاهش شدت درد در این بیماران باید بر روشهایی که این عوامل شناختی را مورد توجه قرار می دهند، تمرکز نمود.