در این رساله ابتدا به شرح رویکرد های مهم در زمینه ی بازیگری از جمله نظریات استانیسلاوسکی پرداخته شده است. استانیسلاوسکی به عنوان یکی از اولین نظریه پردازان بازیگری، متدی را برای تمرین، پرورش، و ایفای نقش به بازیگران پیشنهاد میکند. برشت با طرح تئاتر اپیک به جای تئاتر دراماتیک، خود را در مقابل فرامین ارسطو قرار می دهد و برای دستیابی به شیوه ی اجرائی تئاترش، روشی را به بازیگران پیشنهاد میکند که او را در مقابل واقعگرایی استانیسلاوسکی قرار می دهد.پس از بررسی نظریات استانیسلاوسکی، میرهولد، گوردون کریگ و آرتو، به بررسی زوینه های سیاسی، اجتماعی و فلسفی اندیشه های برشت پرداخته و نظریات پیسکاتور به عنوان مبدع تئاتر اپیک تشریح شده است. در ادامه رویکردهای نظری و عملی برشت به تئاتر مورد بررسی قرار گرفته است. سپس با استفاده از مطالب پیشتر گفته شده به تشریح تئوری های برشت در رابطه با بازیگری پرداخته شده وراهکار های عملی آن بیان گردیده است. در پایان به اثبات این نکته که بازیگری به شیوه ی پیشنهادی برشت، یک متد برای بازیگر محسوب میشود، پرداخته شده است.