چکیده هرچند در حقوق ایران که برگرفته از فقه امامیه می باشد، عقد بیع، عقد تملیکی است و با انعقاد آن، خریدار مالک کالا و فروشنده، مالک ثمن می شود، ولی هدف نهایی از انعقاد بیع، برای مشتری، دریافت کالا و برای فروشنده، دریافت ثمن است. بنابراین، در صورتی که کالا بدون تقصیر و اهمال فروشنده به قبض مشتری در نیاید و تلف مبیع صورت پذیرد، ضمان معاوضی کماکان به عهده فروشنده باقی است تا عمل تسلیم تحقق یابد. به همین جهت قاعده تلف مبیع قبل از قبض و ضمان معاوضی موجود در آن که مورد استناد در معاملات داخلی و خارجی می باشد، مورد توجه است. در این پایان نامه به مبنای این قاعده اعم از روایات و عقل و غیره در فقه امامیه و شافعیه، پرداخته شد و همچنین قابل تسری بودن این قاعده نسبت به ثمن و سایر عقود معاوضی و مصادیق آن پرداخته شده است. کلمات کلیدی: قواعد فقهیه، فقه امامیه، فقه شافعیه، قبض، تلف، تسلیم، مبیع