یکی از فاکتورهای مهم و کلیدی در پایداری حیات طبیعی و انسانی در شهر نشینی امروزی فضای سبز و محیط زیست می باشد. اما با وجود اهمیت فضای سبز شهری، سرانه فضای سبز در شهرهای کشورمان و به ویژه کلانشهر ارومیه با استانداردهای جهانی فاصله زیادی دارد، که گسترش کنونی آن برای دستیابی به استانداردهای جهانی موجب افزایش پوشش گیاهی موجود و در نتیجه افزایش نیاز به منابع آب می شود. که با توجه به اقلیم خشک و نیمه خشک ایران و محدودیت منابع آب، ضرورت برنامه ریزی و تخصیص بهینه این منابع را بیش از پیش ایجاب می کند. هدف اصلی در تحقیق حاضر نیز ارائه یک الگوی برنامه ریزی خطی در قالب مدل حمل و نقل به منظور تخصیص بهینه آب از منابع آب موجود و آتی فضای سبز ارومیه به قطعات مختلف فضای سبز با لحاظ حداقل سازی هزینه های تأمین آب می باشد. برای حل این مدل از سه روش گوشه شمال غربی، روش حداقل هزینه و روش تقریب وگل استفاده و نتایج آنها باهم مقایسه گردید. به طور خلاصه در مورد نتایج به دست آمده این طور می توان گفت که قابلیت روش تقریب وگل در تخصیص بهینه منابع آب برای فضای سبز شهر ارومیه بیش از قابلیت روش حداقل هزینه و آن نیز بیش از قابلیت روش گوشه شمال غربی است. در حالت وضعیت کنونی منابع آب، برای متوسط 7 ماه آبیاری، مقادیر تخصیص بهینه آب از آب شرب، 5400 مترمکعب در روز به بلوارها، 1400 مترمکعب در روز به نهالستانها و 1200 مترمکعب در روز به سایر فضاهای سبز می باشد. مقدار تخصیص بهینه آب از منابع آب سطحی، 6500 مترمکعب در روز به پارکهای جنگلی است. مقادیر تخصیص بهینه آب از منابع آب زیر زمینی، 5000 مترمکعب در روز به پارکهای شهری، 1600 مترمکعب در روز به بلوارها و 900 مترمکعب در روز به پارکهای جنگلی می باشد. برای گرمترین ماه آبیاری(تیر ماه) نیز، متغیر های اساسی وارد شده در تخصیص بهینه منابع آب برای فضاهای سبز شهر ارومیه در مقایسه با متوسط 7 ماه آبیاری یکسان ولی از نقطه نظر کمیت برای آب شرب و آب زیرزمینی و برای بعضی از فضاهای سبز کمتر می باشند. و همچنین در تخصیص بهینه آب از منابع آب آتی(افزایش عرضه)، متغیرهای اساسی وارد شده همانند متغیرهای اساسی وارد شده برای شرایط وضعیت موجود می باشند، با این تفاوت که از نظر کمیت برای آب زیرزمینی و برای بعضی از فضاهای سبز بیشتر می باشند.