اشعار ریچ، به عنوان اشعاری که همیشه در حال تغییر و دگرگونی هستند، تجسمی از رشد و دگرگونیِ انسان هستد. پایان نامه ی حاضر، با تمرکز بر روی مراحل سیر شعری ریچ از تغییری در دنیا به عکس هایی فوری از یک عروس، سپس به شیرجه به درون کشتی شکسته و در نهایت به صبری عجیب مرا تا اینجا آورده، به بررسی این مراحل در قالب نظر شوالتر در رابطه با سه مرحله ی پیشرفت ادبی زنان یعنی مرحله ی زنانه، زن گرا و زن محور می پردازد. این مراحل از طریق الگوی زبانشناسی و فرهنگیِ شوالتر دنبال شده اند با قصد بر این نتیجه گیری که ریچ حرفه ی ادبی خود را به عنوان یک صورت گرای محافظه کار که گرایش های زبانی و ادبی مردانه را دنبال می کند در دهه ی پنجاه آغاز می کند و به تدریج در دهه ی شصت این جرات را می یابد که چنین ساختاری را در محتوای شعر خود، (اما همچنان با فرم نوشتاری مردانه،) زیر سوال ببرد و سپس در دهه ی هفتاد به اعتراض آشکارا به ساختارهای مردانه ی حاکم روی می آورد و در نهایت در اواخر دهه ی هفتاد و اوایل دهه ی هشتاد به گرایش های ادبی زن محورِ محض رو می آورد در حالی که چیزی که شوالتر آن را در الگوی فرهنگیِ نقد زن محورِ خود، منطقه ی ممنوعه ی زنان می نامد در آثار خود پدید می آورد. پایان نامه ی حاضر شامل پنج فصل می شود. فصل یک مقدمه، ضرورت تحقیق و مروری بر پیشینه ی تحقیق را در بر می گیرد. فصل دوم بر روی ادبیات محافظه کارانه ی ریچ در مرحله ی زنانه اش در تغییری در دنیا و همچنین حرکت او به سوی شیوه ی نوشتاریِ پر مخاطره در عکس هایی فوری از یک عروس متمرکز شده است. فصل بعد شامل مرحله ی زن گرای ریچ در شیرجه به درون کشتی شکسته می شود. فصل چهار به مرحله ی زن محورِ ریچ در صبری عجیب مرا تا اینجا آورده اختصاص داده شده است. و فصل آخر نتیجه گیری از پایان نامه است.