در این پژوهش ما برآنیم تا به بررسیِ این پرسش بپردازیم که آیا «فنآوری» که امروزه تبدیل به محور بیشتر تلاش ها و دغدغه های بشر شده است، براستی اسباب شادمانی و خشنودیِ انسان ها را برآورده می کند یا خیر؟ برای بررسیِ چنین چالشی، از شاخص زندگی بهتر oecd برای تبیین مفهوم خرسندی استفاده شده است؛ نوع پژوهش میدانی بوده و ابزار اندازه گیری در آن پرسشنامه می باشد. پرسشنامه از جنس نظر سنجی بوده و دارای دو هست? اصلی می باشد؛ در بخش نخست، دیدگاه افراد نمون? آماری در مورد اثرهای پیشرفت فنآوری بر خرسندیِ جامع? امروز ایران و در بخش دوم، نظر آنها در مورد اثر پیشرفت فنآوری بر خرسندیِ فردی شان مورد پرسش قرار گرفته است. دستیافته های پژوهش حاکی از آنست که پیشرفت فنآوری بر بهبود شرایط تحصیلات و مسکن در جامعه اثر مثبت، و در شرایط مشارکت مدنی، سلامتی، شغل، تعادل کار و زندگی، امنیت، درآمد، رضایت از زندگی، روابط اجتماعی و محیط اثر منفی داشته است. از زاوی? دیدی دیگر، بر اساس دیدگاه جامع? پژوهش، پیشرفت فنآوری بر بهبود شرایط مادی زندگی و کیفیت زندگی اثر منفی داشته است؛ اما اثر این اثر در کیفیت زندگی پررنگ تر از شرایط مادی می باشد. همچنین به عنوان دستیافت? بخش دوم پژوهش باید گفت که مخاطبان از اثر پیشرفت فنآوری بر تحصیلات، مسکن، شغل و سلامتی خود خشنود بوده و از اثر پیشرفت فنآوری بر مشارکت مدنی، جامعه و روابط اجتماعی، درآمد، امنیت، تعادل در کار و زندگی، رضایت از زندگی و محیط شان ناخشنود می باشند. همچنین با بیشتر شدن استفاد? فرد از فنآوری، میزان خرسندیِ وی از اثر پیشرفت فنآوری بر زندگیِ فردیش بیشتر می شود.