براساس منحنی عمر، بدون شک عمر تاسیسات برق که با هزینه های بسیار بالا و صرف زمان نسبتا طولانی بمنظور تامین زیربنائی ترین انرژی احداث می گردند نیز همانند سایر موجودات یا سیستمهای دیگر زمانی بپایان می رسد. بنابر فرضیه های سنتی مهندسی، طول عمر اقتصادی تاسیسات برقی حدودا بین 30 تا 35 سال در نظر گرفته می شود. در گذشته چنین متصور بود که لازم است همگام با سپری شدن عمر اقتصادی تاسیسات نصب شده تجهیزات مدرن و جدید جایگزین آن گردند زیرا دیگر توجیه فنی و اقتصادی نخواهند داشت ولی توجهی به مشکلات اجرائی، اقتصادی و صدمات محیط زیست مبذول نمی گردید. بنابراین هزینه های بسیار زیاد و محدودیت های ایجاد تاسیسات جدید و توجه منطقه ای و جهانی به حفظ محیط زیست این مسئله را به ذهن متبادر می نماید که چگونه باید تاسیسات برقی که در مراحل پایانی عمر طراحی شده خود واقع شده اند رفتار نمود. لذا بمنظور به تعویق انداختن جایگزینی تاسیسات فرسوده می توان با بکارگیری روش دیاگنوستیک طی مراحلی با بررسی سوابق طراحی و بهره برداری، انجام بازدید و مشاهدات دقیق، اندازه گیری، آزمایشات و تحقیقات وسیع فنی و اقتصادی به تجدید حیات یا افزایش طول عمر فراتر از عمر طراحی شده رسید. این سلسله اقدامات فنی و اقتصادی در مورد خط انتقال انرژی الکتریکی 230 کیلوولت قائمشهر-کلان بطور 191 کیلومتر با بیش از 32 سال بهره برداری صورت گرفته که نتایج حاصله بصورت راهکارهای عملی در این پایان نامه پیشنهاد گردیده است.