معرفت عرفانی یا مکاشفه در نظر امام خمینی(س) یکی از ارزشمندترین و معتبرترین معارف بشری است. این معرفت با ادراک شهودی و حضوری حقیقت خارجی معلوم رخ می دهد. در واقع عارف با ذات و حقیقت شخصی و جزئی اشیاء و عوالم وجود اتحاد و اتصال می یابد. محوری ترین ابزار کسب این نوع از معرفت قلب انسان است. عارف در مسیر سلوک الی الله پس از تزکیه نفس و تطهیر قلب خویش و بهره گیری از عوامل موثر در کسب معرفت، مقامات و منازلی را طی می نماید که به تناسب هر مقام، معرفتی خاص از جانب خداوند بر قلبش متجلی می گردد که همان معرفت عرفانی می باشد. رابطه دوسویه و ناگسستنی معرفت و عمل از جمله مسائلی است که حضرت امام(س) تأکید خاصی بر آن دارند. البته موانع و حجابهایی نیز در مسیر کسب معرفت عرفانی وجود دارد که عارف باید همواره سعی در زدودن و خرق آنها داشته باشد تا در نهایت به بالاترین مقام معرفت یعنی لقاء الله و شهود تجلیات ذاتی حق نائل گردد. در این پایان نامه به بررسی ماهیت و مراتب معرفت عرفانی و عوامل و موانع کسب آن از منظر امام خمینی(س) خواهیم پرداخت.