در اغلب قطعات بتن مسلح بارهای وارده مستقیماً بر سطح بتنی اعمال شده و لذا میلگردهای موجود در قطعه بواسطه اتصال و پیوستگی بین بتن و فولاد تحت تنش قرار می گیرند.با توجه به اینکه ظرفیت کششی محوری فولاد به مراتب بیش از مقاومت بتن است، انتقال نیرو تنها بوسیله طول های انتهایی صورت نگرفته و بر اثر پدیده چسبندگی در تمام سطح جانبی فولاد صورت می گیرد. در این ارتباط تنش پیوستگی به صورت نسبت تغییرات نیروی محوری در واحد طول به محیط موثر میلگردهای انتقال دهنده نیرو تعریف می گردد. مسئله تأمین پیوستگی بین بتن و فولاد از فرضیات اساسی و مهم در طراحی سازه های بتن آرمه است چرا که این پدیده عامل عدم لغزش و انتقال نیرو بین دو مصالح بوده و در صورت بروز لغزش، پایداری اجزاء و مقاومت در برابر تنش های ایجاد شده حاصل نخواهد شد. در این تحقیق با انجام آزمایش های متعدد بر روی نمونه های بتنی ساخته شده از بتنهای خودتراکم و نرمال (معمولی)، که حاوی میلگرد فولادی و پلیمری1 بوده اند، به بررسی عوامل موثر بر مقاومت پیوستگی بتن و میلگرد پرداخته شد. عمده ترین آزمایش در این تحقیق، آزمایش بیرون کشیدن میلگرد از داخل بتن2 بوده است. بتنهای خودتراکم ساخته شده دارای دو نوع طرح اختلاط بوده اند که در یکی از آنها ماده فوق روان کننده کمتری نسبت به دیگری استفاده شد تا بتوان تاثیر میزان فوق روان کننده را نیزبر روی مقاومت پیوستگی بدست آورد. با مقایسه نتایج آزمایش بیرون کشیدن pull out بر روی نمونه های بتن معمولی و خود تراکم، اثر نوع بتن بر روی مقاومت پیوستگی بررسی و نتایج بررسیها نشان داد که میلگردهای فولادی دارای مقاومت پیوستگی بهتری نسبت به میلگردهای frp در انواع بتن بوده اند؛ همچنین بتنهای خودتراکم با درصد فوق روان کننده بیشتر، نسبت به سایر بتنهای موجود در آزمایشها دارای مقاومت پیوستگی بیشتری بوده اند. برای مدل سازی این پدیده با نرم افزار آباکوس از دو نوع مدلسازی دو بعدی و سه بعدی استفاده گردید. نتایج مدلسازی ها نشان داد که برای گسترش نتایج تجربی، تنها مدلسازی سه بعدی در حالات مختلف قابل استفاده است. کلمات کلیدی : مقاومت پیوستگی – بتن خود تراکم?– میلگرد frp - آزمایش pull out