این تحقیق به بررسی زمان و مکان تشکیل قراردادهای الکترونیکی می پردازد. در این پژوهش ابتدا، مفهوم، اعتبار، ارکان (ایجاب و قبول) و نحوه ی انعقاد قراردادهای الکترونیکی مورد مطالعه قرار گرفته است، سپس موضوع زمان و مکان تشکیل قراردادهای الکترونیکی بررسی گردیده است. به این منظور، مطالعه ی تطبیقی در حقوق ایران، قانون نمونه ی آنسیترال در مورد تجارت الکترونیکی (1996) و کنوانسیون سازمان ملل متحد درباره ی استفاده از ارتباطات الکترونیکی در قراردادهای بین المللی (2005) صورت گرفته است. حاصل این پژوهش نشان می دهد در خصوص موضوع زمان انعقاد قرارداد هرچند اعمال قواعد عمومی منجر به اعمال نظریه ی ارسال می شود امّا با توجه به ویژگی های قراردادهای الکترونیکی، نظریه ی وصول مناسب تر به نظر می رسد. نظریه ی اطلاع و نظریه ی جدید تأیید وصول نیز مورد نقد و بررسی قرار گرفته است. در مورد مکان وقوع قرارداد نیز با توجه به دشواری هایی که در تعیین این مکان وجود داشته است، قوانین ناظر بر تجارت الکترونیکی، معیارها و ضوابطی به دست داده اند که جهت تعیین مکان وقوع عقد باید به کار بست. از این رو مکان وقوع قراردادهای الکترونیکی طبق نظریه ی وصول، محل تجارت مخاطب قبول خواهد بود.