نگرش سالهای اخیر به تاریخ نگاری محلی و بذل توجه به بررسی سنخیتهای قومی در چهار چوب و ابعاد مختلف فرهنگی، اجتماعی، مذهبی... باب تازه ای را در میان اندیشمندان و صاحب نظران گشوده است، به طوری که ثبت وقایع بومی، محلی و منطقه ای به صورت یک حرکت ملی و حتی فرا ملی، جایگاه ویژه ای را به خود در بررسی و شناخت اقوام جلوه گری می نماید. بدیهی است در کشور پهناور ایران که تاریخ چندین هزار ساله آن گواه تلاقی و حضور اقوام و قومیت های مختلف در جوار و یا به موازات یکدیگر وتأثیر گذاری و تأثیر پذیری متقابل آنان بر تاریخ کهن این سرزمین است. معماری یک پدیده منفعل نیست که تنها هندسه ای از احجام به آن حاکم باشد، بلکه ایجاد فضای کیفی، خلق مکان برای بهتر و باکیفیت انجام شدن فعالیت هاست. از اینرو شناخت معماری و شهرسازی بومیِ قومیت ها و مطالعه در خصوص تاریخ اقوام مختلف نه تنها یک ضرورت بلکه به منزله به ظهور رساندن واقعیت های حیات فرهنگی و هویت یک ملت است. در این راستا موزه ها در ارائه اندیشه های جدید بالاخص در زمینه شناخت، بررسی و معرفی هویت های محلی، قومی و بومی می توانند امکانی برای پاسخ گویی به آدمی در شرایط زمانی و موقعیتی مختلف را فراهم کند. امروزه می توانیم بگوییم که، موزه یک مفهوم و یک نگرش جدید است که می تواند خود را به جلوه های مختلف نمایان سازد، همچنین برای بهره گیری اصیل و صحیح از این دستاورد بشری باید خود را از همه حصارها برهانیم تا بتوانیم به درستی آن را در یابیم و با چنین دریافتی به تبیین آن به تناسب خویش بپردازیم.