در جهان امروز برخورداری از منابع اولیه و نیروی کار ارزان و سرمایه رفته رفته اهمیت خود را به عنوان مزیت نسبی ملت ها در دستیابی به رشد مطلوب اقتصادی از دست داده و در مقابل عواملی که موجب بهبود روش های تولید می شوند؛ از قبیل فعالیت های تحقیق و توسعه و تربیت و پرورش نیروی انسانی ماهر و کارآمد در مرکز فرآیند رشد مطرح می شوند. اقتصاددانان، که سال ها آن بخش از رشد محصول را که نمی توانستند به رشد سرمایه و نیروی کار نسبت دهند، به عنوان عامل پسماند تلقی می کردند، دریافتند که بخش قابل توجهی از تغییرات این پسماند با توجه به فعالیت های r&d قابل توضیح است. تئوریهای رشد درون زا عمدتاً به دو شاخه تقسیم می شوند : 1- مدلهای رشد مبتنی بر سرمایه ی انسانی که رشد بلندمدت پایدار را به انباشت سرمایه انسانی نسبت می دهند (لوکاس ، 1988). 2- مدلهای مبتنی بر r&d که به نام اقتصاد اندیشه ها در اقتصاد شهرت یافته و معتقد به پیشرفت تکنولوژیکی از طریق سرمایه گذاری در تحقیق و توسعه و خلق اندیشه های جدید می باشد (رومر 1990، گروسمن و هلپمن 1991، آقیون و هوویت 1992). اثر مخارج تحقیق وتوسعه بر بهره وری عوامل تولید می تواند ما را در پیدا کردن علل رشد کمک شایانی کند.