بازیگر در مواجهه با نقش دو راه پیش رو دارد 1ـ تحلیل نقادانه 2ـ ژست روانی تحلیل نقادانه کاری سخت و طولانی است چون ذهن منطقی ما به ضرر تخیل مان کار می کند . ذهن منطقی آن قدر سرد و پیچیده است که مشکلات ما را در اجرا بیشتر می کند.اگر با ذهن منطقی کار کنیم بازی بی روحی ارایه می دهیم و عملاً نمی توانیم اثر هنری خلق کنیم. هدف هدایت بازیگر بر پایه ژست روانی ضمن کشف نقش، آماده شدن برای بازی در نقش است. ژست روانی درست یعنی رسیدن به ماهیت نقش . روشهای اجرایی شامل فهم دقیق الگوی ترسیم شده توسط محقق و اجرای تمرینهای تنظیم شده برای این روش می باشد. نتیجه به دست آمده نشان داد این روش سریع ترین، ساده ترین و هنری ترین روش است برای تبدیل یک متن به یک اجرای هنرمندانه.