هدف از این تحقیق، ارزیابی پایداری نظام های کشت برنج در شهرستان ساری استان مازندران است. این تحقیق به روش پیمایشی انجام شد. که شامل سه بخش است. در بخش اول با استفاده از تحلیل سلسله مراتبی با رهیافت مشارکتی شاخص های پایداری تعیین شد. جامعه آماری این بخش، متخصصان کشاورزی استان متشکل از اعضای هیات علمی دانشگاه، محققان مرکز تحقیقات برنج و ناظرین برنج بود. در بخش دوم، آستانه های شاخص های پایداری تعیین شد. جامعه آماری این بخش ناظرین برنج بوده اند. در بخش سوم پایداری نظام های کشت برنج با استفاده از شاخص های انتخابی و آستانه های آنها مورد ارزیابی قرار گرفت. جامعه آماری این بخش شالیکاران شهرستان ساری در چهار مرکز خدمات میاندرود، آبکسر، پنبه زارکتی و سمسکنده بوده اند. نمونه گیری به روش طبقه ای انجام گرفت. ابزار تحقیق، پرسشنامه بود. روایی محتوایی آن به کمک اعضای هیات علمی دانشگاه به دست آمد. پایایی ابزار تحقیق با انجام یک مطالعه راهنما و محاسبه ضریب آلفای کرونباخ به دست آمد. مقدار آلفا 82/. به دست آمد. نتایج نشان داد در مقایسه پایداری نظام ها با آستانه ، نظام کشت برنج – کلزا از نظر شاخص امنیت اجتماعی پایدار، از نظر مدیریت آب و خودبسندگی اعتبار دارای پایداری مشروط ولی از نظر سایر شاخص های مورد بررسی ناپایدار بوده است. نظام کشت برنج – رتون از نظر شاخص های خودبسندگی نیروی کار و خودبسندگی اعتبار و مدیریت آب دارای پایداری مشروط ولی از نظر سایر شاخص ها ناپایدار بوده است. نظام کشت برنج- آیش از نظر خوداتکایی دانش پایدار، از نظر خودبسندگی اعتبار دارای پایداری مشروط ولی از نظر سایر شاخص های ناپایدار بوده است. در بررسی پایداری نظام های کشت به شیوه ترکیب عددی بر اساس شاخص های تعیین شده توسط متخصصان، نظام کشت برنج – کلزا پایدارترین نظام می باشد. در خاتمه، پیشنهادهایی برای ارتقاء پایداری نظام های کشت برنج ارایه شده است.