چکیده طنز در شعر و نثر فارسی همواره کاربرد داشته و پیشینه ای دیرینه دارد و شاعران و نویسندگان به ویژه زمانی که نمی توانسته اند آزادانه عقاید و افکار خود را بر زبان آورند در پوشش کنایه و طنز سخن می گفته اند؛ سعدی نیز در روزگار خود که دوره فساد و پریشانی ناشی از حمله مغول است زبان طنزآمیز را وسیله ای برای انتقادات اجتماعی از مفاسد و معایب و ویژگی های ناپسند اخلاقی مردم روزگار خود قرار داده که ما ضمن بیان تفاوت طنز با هجو و هزل که زیاد با طنز آمیخته می شود از عوامل گرایش سعدی به طنز سخن گفته و همچنین به نمونه هایی از انتقاداتی که در پوشش طنز صورت گرفته اشاره کرده و ابیات و حکایاتی را که مضامینی این چنین دارند مورد بررسی قرار داده ایم. در طی تحقیق نیز از ویژگی های زبان طنزآمیز سعدی سخن گفته ایم. کلید واژه ها: سعدی، بوستان، گلستان، طنز، هزل، هجو