هدف از مطالعه حاضر ارزیابی تاثیر تست بریلیانت کرزیل بلو (bcb) در انتخاب اووسیت های توانا برای تکامل رویانی بر اساس اندازه فولیکول است. تست بریلیانت کرزیل بلو، فعالیت آنزیم گلوکز -6- فسفات دهیدروژناز را تخمین می زند، این آنزیم در اووسیت های در حال رشد سنتز می شود اما دارای فعالیت کمتری در اووسیت های رشد یافته است. فولیکول ها ی تخمدان بر اساس اندازه به سه گروه کوچک (3 > میلی متر )، متوسط (6-3 میلی متر) و بزرگ (6 > میلی متر) تقسیم شدند و سپس اووسیت ها از فولیکول ها استخراج شدند. اووسیت های گروه کنترل بلافاصله در داخل محیط کشت قرار گرفتند و سایر اووسیت ها نیز به مدت 90 دقیقه در معرض رنگ bcb قرار گرفتند و سپس بر اساس رنگ موجود در سیتوپلاسم آنها به دو دسته اووسیت های bcb+ (آبی رنگ) و bcb- (بی رنگ) تقسیم شدند. میزان تسهیم و بلاستوسسیست 8 روز پس از لقاح مورد ارزیابی قرار گرفت. اووسیت های bcb+ و کنترل استحصالی از فولیکول های بزرگ و متوسط دارای میزان تسهیم و بلاستوسیست بالاتری نسبت به اووسیت های bcb- بودند. همچنین درصد بلاستوسیست های حاصله از اووسیت های bcb+ استحصالی از فولیکول های بزرگ و متوسط نسبت به اووسیت های کنترل، بالاتر(p < 0.05) بود. اووسیت های bcb+ استحصالی از فولیکول های بزرگ و متوسط دارای بالاترین(p < 0.05) میزان بلاستوسیت و اووسیت های bcb- استحصالی از فولیکول های کوچک دارای پایین ترین (p < 0.05) میزان بلاستوسیست بودند. همچنین، اووسیت های bcb+ استحصالی از فولیکول های بزرگ و متوسط در مقایسه با اووسیت های bcb+ استحصالی از فولیکول های کوچک از لحاظ تکاملی شایسته تر بودند. می توان چنین نتیجه گیری کرد که هر اووسیت bcb+ ای منجر به تکامل رویانی مناسب نخواهد شد و تست bcb به تنهایی جهت تشخیص اووسیت های شایسته از نظر تکامل رویانی کافی نیست.