با توجّه به بحران انرژی به وجود آمده در دهه های اخیر و مصرف بیش از حدّ سوخت های تجدید ناپذیر، مطالعه در زمینه ی استفاده از انرژی های تجدید پذیر و در دسترس به یکی از موضوعات اساسی در عرصه ی معماری به وی‍ژه دربخش مسکن تبدیل شده است؛ بنابراین تحقیقاتی درباره ی بناهای گذشته، به ویژه خانه های سنتی، در زمان حال ضرورت دارد. بر این اساس چهار نمونه از خانه های منسوب به دوره ی صفویه در بافت تاریخی شهر اصفهان انتخاب گردید و وی‍ژگی ها و عناصر معماری آنها، بر مبنای معیارها و مواردی اقلیمی مانند فرم، جهت گیری، مصالح، نوع پوشش بام، ساختار فضایی، نوع بازشوها، نحوه ی دسترسی ها، عناصر خنک کننده، عناصر گرم کننده و غیره مورد بررسی قرار گرفت که نتیجه ی حاصل بیانگر هماهنگی مطلوب خانه ها با اقلیم و شرایط محیطی بوده که این امر به سرمایش تابستانی و گرمایش زمستانیِ بهینه در خانه ها کمک می کرده است؛ هر چند در مواردی نیز عدم هماهنگی با اقلیم مشاهده گردید. بررسی ها بیانگر تفاوت هایی نیز میان نمونه های صفویه ی اصفهان با شهرهای دیگر مناطق گرم و خشک بود که مهم ترین تفاوت آن اهمّیّت نداشتن بخش تابستان نشین نسبت به بخش زمستان نشین خانه ها بود. وی‍ژگی ها و نتایج اقلیمی بدست آمده، اصول و قواعدی را برای طراحی معماری امروز مشخّص می سازد که با رعایت آنها، می توان به نتایج مشابه و مطلوبی در استفاده از انرژی های در دسترس در بخش مسکن رسید.