چکیده هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی مداخله شناختی_رفتاری گروهی در کاهش رفتار پرخاشگرانه و بهبود کارکرد اجرایی دختران نوجوان بود. برای این منظور با استفاده از پرسشنامه خشم حالت_صفت اسپیلبرگر از بین 300 دانش آموز مقطع راهنمایی، 30 نفر که بیشترین نمره را کسب کرده بودند انتخاب شدند. از این 30 نفر 15 نفر در گروه کنترل و 15 نفر در گروه آزمایش گنجانده شدند. سپس آزمودنی ها به سوال های پژوهش(پرسشنامه های دموگرافیک و افسردگی، اضطراب و استرس(dass)) جواب دادند و آزمون ها برج لندن و ویسکانسن بر روی آنها اجرا شد. سپس مداخله شناختی_رفتاری گروهی به مدت 10 جلسه بر روی گروه آزمایش اعمال شد. در پایان جلسات مداخله، آزمودنی های هر دو گروه کنترل و آزمایش دو بار مورد آزمون قرار گرفتند؛ یکبار بلافاصله بعد از اتمام جلسات مداخله، و بار دوم حدود یک ماه بعد. برای تحلیل داده ها از روش تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که مداخله شناختی_رفتاری گروهی در کاهش رفتارهای پرخاشگرانه و بهبود کارکرد اجرایی دختران نوجوان موثر است. قبل از جریان مداخله بین دو گروه کنترل و آزمایش در هیچ یک از مقیاس های پژوهش تفاوت معناداری وجود نداشت. پس از جریان 10 جلسه ای مداخله شناختی_رفتاری تفاوت های بین دو گروه در بیشتر مقیاس های پژوهش معنادار شدند. از میزان پرخاشگری گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل به طور معناداری کاسته شد. از میزان افسردگی، استرس و اضطراب گروه آزمایش نیز پس از جریان مداخله در مقایسه با گروه کنترل نیز به طور معناداری کاسته شد. این تغییرات در مرحله پیگیری نیز تداوم داشتند. در کارکرد اجرایی نیز که با استفاده از آزمون برج لندن و ویسکانسن سنجیده شد، پس از جریان مداخله در اکثر خرده مقیاس ها تفاوت معناداری دیده شد. در هر سه خرده مقیاس برج لندن(امتیاز، زمان اجرا و زمان طراحی)بین بین دو گروه تفاوت معناداری به وجود آمد. این تغییرات در مرحله پیگیری نیز برای تمامی خرده مقیاس ها به غیر خرده مقیاس طبقات همچنان تداوم داشت. تبیین ها و تلویحات احتمالی مورد بحث و بررسی قرار خواهند گرفت. کلید واژه: مداخله شناختی_رفتاری گروهی، کارکرد اجرایی، رفتار پرخاشگرانه