علم معنویت مدار با روش اسنادی و کتابخانه ای در پی یافتن اهداف، روشها، موضوعات، قلمرو و به طور کلی همه‏ی ابعاد و ارکان علمی است که بر پایه‏ی نگرش وحیانی و جهانبینی الهی فراچنگ می آید. حقیقت این است که قرآن گرچه به نظر در عالم طبیعت با ابزار حس دعوت نموده اما حس را تنها یکی از ابزار نظر به عالم می داند که این نظر به عالم طبیعت در لفافه‏ی کلماتی چون »فانظروا» هدفمند گردیده و به سوی معرفت به خداوند متعال گسیل می گردد، که «اولوا الالباب» در آن وادی قدم می نهند. قرآن به ابعاد و ارکانِ ژرف و عمیقی از علم پرداخته که پژوهشگرانی ژرف اندیش را به سوی خود می طلبد. در نگاه «علم معنویت مدار»، «علم» و «دین» نه تنها در تعارض نیستند، بلکه به جای سازگاری که معمولاً در نظرات برخی دانشمندان مطرح است، دارای «وحدت» هستند. اصلاً میان علم و دین در عالم حقیقت جدایی وجود ندارد تا نوبت به بررسی نظراتی چون تعارض، تکامل، جدایی و تداخل برسد. رویکردهای فرد محور، هدف محور، مسئله محور، موضوع محور و مبنا گرا نیز در همین مسیر قابل نقد است چرا که مبنای همه مبتنی بر پذیرش اصل اولیه‏ی جدایی است که البته با حوادث تاریخی چون رنسانس و اشتباهات و خبط و خطاهای آن دوران به منصه‏ی ظهور رسید و در طول تاریخ و پس از طرح این نظرات توسط برخی اندیشمندان تثبیت گردید. اسلام دانشمندان و علم را ستایش می کند و آیات قرآن و روایات و نیز تمدن اسلامی در طول تاریخ اثباتی عملی بر این مدعاست.