مقدمه: هم اکنون پلیس در برخی از موارد از تحولات اجتماعی آگاه نبوده و بجای پیش بینی بحران های اجتماعی بمنظور پیشگیری از وقوع آنها، درگیر مقابله با نتایج رفتارهای خشونت آمیز سیاسی تا فرهنگی اقشار مختلف مردم و مسئولان در سطح خیابان ها می گردد. این عدم پیش بینی شرایط به اتخاذ تصمیماتی در پلیس منجر می شود که می تواند علاوه بر افزایش شدید هزینه های سازمانی (منابع انسانی، بودجه و امکانات و ...) به وخامت اوضاع بینجامد. هدف: پژوهش حاضر سعی داشت با تمرکز بر بحران های اجتماعی و به منظور پیش نگری آن ها به ارائه الگویی بپردازد که مبتنی بر آن اصلی ترین سازمان متولی کنترل این بحران ها یعنی پلیس، توانایی پیشگیری از وقوع چنین بحران‏هایی را داشته باشند. روش: این پژوهش از حیث زمانی، مقطعی؛ از حیث هدف؛ کاربردی و از حیث روش، توصیفی بوده و از نظر روش های جمع آوری داده ها، ترکیبی می باشد و از حیث اقدام، پژوهشی اکتشافی محسوب می شود. یافته ها: از بین عوامل موثر در پیش نگری بحران های اجتماعی، بیشترین مخاطبان(49.5%) به گزینه همه موارد (زمان، موضوعات، افراد و جغرافیا) توجه کرده‏ بودند. با توجه به نتایج بدست‎آمده، طرز تلقی بر این است که بیشترین امنیت و آرامش اجتماعی زمانی برقرار می شود که حل مسئله مبتنی بر گفتمان بوده و طیف کلی مفهوم امنیت و آرامش اجتماعی را نیز شامل شود (دیدگاه عام گرا و نرم افزاری). 31 عامل به عنوان عوامل ارتقاء دهنده امنیت اجتماعی لحاظ شده که در آن افزایش سطح رفاه جامعه، گسترش عدالت اجتماعی و وجود یا ایجاد قانونی به منظور تأمین منافع تمام افراد به جای تأمین منافع گروه یا گروه‎های خاص در مراتب اول تا سوم قرار دارند. در انتها نیز مدل پیش نگری بحران های اجتماعی به منظور پیش گیری از آن ها توسط ناجا با تاکید بر مولفه های، موضوعات، افراد، زمان و جغرافیا ارائه شده است.