چکیده : توسعه پایدار شهری و شهر پایدار به عنوان دو مقوله مهم در مطالعات و برنامه ربزی های شهری در دهه های اخیر مورد توجه صاحب نظران و اندیشمندان در حوزه شهر قرار گرفته است. در کنار این مقولات نگاه به پایداری تک تک اجزاء شهر به خصوص محلات و نواحی تشکیل دهنده شهر جهت بالا بردن کیفیت کالبدی و زندگی و پرداختن به اصول و معیارهای توسعه محله ای پایدار نیز مورد توجه برنامه ریزان شهری قرار گرفته است.برنامه ریزی محله محور به عنوان برنامه و طرحی برای برنامه ریزان و در مقیاس محله ای چارچوب مناسبی برای بهره گبری از عوامل پایداری در مقیاس محله ای است. با نگاهی به عوامل اصلی پایداری نظیر سرزندگی، هویت،دسترسی به خدمات محله ای ،دسترسی،تنوع و ظرفیت قابل تحمل محله و دیگر عواملی از این جمله میتوان این گونه نتیجه گرفت که بهره گیری از معیارهای فوق در کنار اهداف و مشخصه های برنامه ریزی محله محور نظیر مردم گرایی و توجه ویژه به عوامل پایداری جهت افزایش کیفیت زندگی و کالبدی اهمیت بالایی می یابد.در این پژوهش با شناسایی موارد فوق الذکر و بررسی سرزندگی و دسترسی به خدمات محله ای به طور اخص و آمیختگی این دو در برنامه ریزی محله محور به بررسی دو محله کوی رضا و حمام قلعه در شهر همدان می پردازیم.پژوهش حاضر با بهره گیری از دو روش کمی و کیفی به مطالعه دو محله ذکر شده می پردازد و میزان بکارگیری سرزندگی و خدمات محله ای را در طرح تفصیلی به عنوان برنامه ای موجود برای این محلات و وضع موجود بررسی می کند.