بار دیگر در عرص? سیاسی ایرانیان، بروز یک بحران ملی و به چالش کشیده شدن استقلال، امنیت، حقوق ملی و هویت، باعث طرح دیدگاه های متعددی در میان شد. بیش از 8 سال است که این بار روند رو به رشد فعالیت های صلح آمیز هسته ای دچار مخاطرات بین المللی شده، آژانس بین المللی انرژی اتمی که در واقع یک نهاد واسطه ای جهت دستیابی کشور های غیر هسته ای به فناوری صلح آمیز هسته ای است، پیش قراول جریانی است که از سوی کشورهای غربی هدایت می شود تا حداقل، این روند رو به رشد ایرانیان را کند کنند و از این رهگذر از اقداماتی چون کنترل و تعلیق فعالیت های هسته ای، صدور قطعنامه در شورای امنیت، تحریم ها، ایجاد اختلال در تأسیسات هسته ای، ایجاد اجماع بین المللی علیه ایران و حتی تهدید به از بین بردن تأسیسات هسته ای فرو گذار نبودند. اما در این بین ماهیت دیپلماسی هسته ای جمهوری اسلامی ایران نقش اساسی در مدیریت این بحران طولانی مدت را ایفا می کند. از این رو منابع هویتی ایرانی- اسلامی در کانون تأثیرگذاری در مبنای رفتاری دیپلماسی هسته ای قرار دارند. اما در بستر این انگاره ها، ممکن است چیدمان منابع هویتی با تغییر کارگزارن نقش های ویژه ای را برای دولت در جهت تکوین منافع ملی ترسیم می کند.بر این اساس رویکردهای استقلال گرایی، مقاومت گرایی، رسیدن به توانمندی قانونمند هسته ای و عدالت گرایی از منظر نقش ساختارهای هنجاری بیناذهنی در دیپلماسی هسته ای جمهوری اسلامی ایران مورد ارزیابی قرار می گیرند.