تمرکز این مطالعه بر تعیین مشخصات آماری مدت دوام با معنی تاریخچه های زمانی حرکت قوی زمین است. مدت دوام بامعنی به عنوان تمام فاصله زمانی که یک مقدار مشخص از انرژی تلف شده است تعریف می شود. انرژی به وسیله انتگرال مجذور تاریخچه زمانی شتاب یا سرعت اندازه گیری شده است. روابط دو مدت دوام (sd575 و sd595) با پارامترهای منبع، مسیر و سایت اندازه گیری شده است. در مجموع 227 جفت از رکوردهای داده های افقی حرکت قوی زمین استفاده شده است. این تاریخچه های زمانی ایران با بزرگای امواج سطحی (ms) بزرگتر از 5/4، فاصله رومرکزی کمتر از 100 km و شرایط سایت سنگی متناظر شده اند. با توجه به نتایج تحلیل رگرسیون مشاهده می شود که یک افزایش در فاصله و بزرگا منجر به افزایش مدت دوام می شود. همچنین با افزایش سرعت موج برشی مدت دوام کاهش می یابد. با مقایسه دو مدل بر اساس لگاریتم طبیعی و لگاریتم با پایه 10 مشاهده می شود که مدل بر اساس لگاریتم با پایه 10 دارای خطای کمتری نسبت به مدل لگاریتم طبیعی است. در مجموع؛ 12 معادله مدت دوام با رابطه تجربی بر اساس مدل لگاریتم با پایه 10 برای خاک نوع i، ii و شرایط سایت سنگی ارائه شده است.