جایگاه طبقاتی افراد در سطح جامعه از مهمترین عوامل شکل دهنده به رفتارها، چهارچوب های ذهنی و نوع ارزیابی افراد از دنیای پیرامون خود است. اما لزوما همه افراد و گروهها، در جوامع مختلف رفتارهای خود را با منافع طبقاتی و گروهی خود هماهنگ نمی کنند. این افراد که در این پژوهش از آنها با عنوان "شبه طبقات" یاد می شود، یا با آگاهی از منافع بلندمدت طبقاتی خود جهت رسیدن به اهداف شخصی و کوتاه مدت، خلاف منافع طبقاتی خود رفتار می کنند، و یا نا آگاهانه به دلیل عدم درک درست از منافع بلندمدت خود مورد بسیج کانونهای مختلف قدرت قرار می گیرند. در ایران به دلیل سابقه ی طولانی سلطه حکومتهای استبدادی و عدم شکل گیری طبقات اجتماعی تاثیر گذار و به تبع آن جامعه مدنی فعال، شاهد جایگزینی طبقات اجتماعی با آیینهایی (از جمله فتوت و تصوف) در سطح طبقات عامه هستیم که فردگرایی و انزوا و تاکید بر جنبه های معنوی زندگی، از خصوصیت بارز آنها بود. بعد از انقلاب مشروطه و متکثر شدن قدرت سیاسی، شاهد ورود بازماند گان این آیینها با همان الگوهای رفتاری به حوزه سیاست هستیم. طبیعتا حوزه ی سیاست در ایران بعد از مشروطه حوزه ی جوانی بود که هنوز قواعد خود را بازیابی نکرده بود و به همین دلیل در دوره ی معاصر شاهد ورود عقلانیت های غیر همنام به حوزه ی سیاست هستیم. عقلانیت هایی که قواعد حوزه ی سیاست را مخدوش، و در دراز مدت قواعد جدیدی را به حوزه ی سیاسی ایران معاصر تحمیل کردند.