هدف از انجام این پژوهش«مطالعه و بررسی موانع برنامه ریزی ورزش بانوان در ایران» بود. روش پژوهش کیفی و اکتشافی- توصیفی، از نوع هدف کاربردی بود. جامع? آماری این پژوهش شامل مدیران طرح و برنامه و مسئولان وزارت ورزش و جوانان در حوزه ورزش بانوان، کارشناسان متخصص و نواب رئیس بانوان در فدراسیون ها در تهران بودند، که در مجموع 29 نفر را تشکیل می دادند. ابزار اندازه گیری این تحقیق مصاحب? عمیق( گفتگوی هدفمند) بود که در سال 1390 در میان جامع? آماری به بحث و گفتگو پرداخته شد. برای تعیین روایی این مصاحبه ها از نظرات اساتید و متخصصان استفاده شد که پس از اعمال نظر آن ها به اصلاح موارد اشاره شده اقدام شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها و یافته ها از روش تحلیل محتوای کیفی استفاده شد. موانع موجود به طور کلی به 5بخش اصلی تقسیم شدند که عبارتند از: موانع سیاسی- بوروکراتیک، موانع اجتماعی، موانع فرهنگی- دینی، موانع لجستیک و وضعیت نیروی انسانی.یافته های تحقیق نشان داد که محدودیت های ناشی از ساختار فرهنگی حاکم، سیال بودن ساختار اداری، وجود نگرش های متعصبانه و جنسیتی ، محدودیت ها و موانع ابزاری، عدم پوشش رسانه ای در بخش ورزش بانوان، اطلاع رسانی ضعیف و در نتیجه ناآگاهی مردم از فواید ورزش کردن، کمبود اماکن ورزشی بانوان و نامناسب بودن ساعت های اختصاص داده شده به ورزش بانوان در سالن ها، عدم هماهنگی و همکاری بین ارگان های مختلف اجتماعی در راستای همگانی کردن ورزش بانوان، مستقل نبودن تشکیلات بخش بانوان، درگیری نهادها و ارگان های مختلف در جریان برنامه ریزی(وجود سلسله مراتب قدرت در بخش بانوان) ، شعاری بودن برنامه ها و عمل نکردن به آنها از جمله مهمترین نتایج و عوامل بازدارنده در جریان برنامه ریزی ورزش بانوان هستند. و در نهایت اینکه بین نظرات کارشناسان و اعضای هیئت علمی و مدیران ورزشی در موجودیت موانع مطرح شده، اتفاق نظر بالایی وجود داشت.