فعلیت بخشیدن به سیاست های متعالی آموزش و پرورش مستلزم اصلاحات اساسی است که این اصلاحات در توسعه کشور ها نقش بسزایی دارد . یکی از مهم ترین این اصلاحات کاهش تمرکز نظام برنامه ریزی درسی می باشد در دستیابی به این امر یکی از موفق ترین روش ها در سیاست مدرسه محوری متجلی میشود که جوهره آن مشارکت ، تقسیم قدرت و استفاده بهینه از پتانسیل های موجود میباشد که در نهایت به اثربخشی آموزشی بیشتر می انجامد . هدف اصلی این پژوهش بررسی نقش مدرسه محوری و تصریح نقش آن بر کاهش تمرکز در نظام برنامه ریزی درسی ایران است . جامعه آماری شامل متخصصان انجمن مطالعات برنامه درسی و کارشناسان موضوعی دفتر تالیف میباشند . جهت انجام این پژوهش از پرسشنامه محقق ساخته و جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش های کمی و کیفی استفاده شده است . روش نمونه گیری غیرتصادفی از نوع هدفمند میباشد. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد: -از نظر متخصصان و کارشناسان مشارکت مدارس در تدوین کلیه مولفه های برنامه درسی امکان پذیر است . - متخصصان و کارشناسان امکان مشارکت مدارس در انتخاب و سازماندهی فعالیت ها و تجربیات یاددهی – یادگیری ، انتخاب وسازماندهی محتوا و ارزشیابی از برنامه درسی در حد بالا و در حوزه تدوین اهداف را در حد متوسط ارزیابی کرده اند . -بین نظرات متخصصان و کارشناسان در ارتباط با مشارکت مدارس در تدوین برنامه درسی با توجه به رتبه علمی تفاوت معناداری وجود ندارد . -بین نظرات متخصصان و کارشناسان در مورد ارزشیابی از برنامه درسی تفاوت معنی داری وجود دارد و افرادی که سابقه کمتر دارند بیشتر با مشارکت مدارس در ارزشیابی برنامه درسی موافق بوده اند. - از نظر متخصصان و کارشناسان، مشارکت معلمان در تدوین برنامه درسی منوط به ارتقای صلاحیت های علمی ،مهارتی و تکنولوژیکی آنان است واژه های کلیدی : تمرکز ، عدم تمرکز ، برنامه ریزی درسی مدرسه محور ، متخصصان برنامه ریزی درسی ، کارشناسان موضوعی