اصطلاح «رئالیسم جادویی» برای نخستین بار در قرن بیستم و در توصیف سبک نقاشی پست اکسپرسیونیسم به کار رفت. سپس نویسندگان، تحت تأثیر مفاهیم نظری مطرح شده پیرامون این اصطلاح قرار گرفتند و از آن به عنوان تکنیکی در بیان داستان سود جستند.این تکنیک، مبتنی بر تلفیق واقعیت و عناصر فراواقعی است، اما شیوهء بیان نویسنده به گونه ای است که عناصر تخیلی و فراواقعی موجود در داستان های این سبک، به شکلی طبیعی و واقعی جلوه گر شده است. این پژوهش در پی آنست تا با بررسی حکایات مطرح شده در تذکره الاولیاء و مثنوی های عطار از منظر رئالیسم جادویی، شیوهء بیان عطار و نویسندگان این سبکرا با یکدیگر مقایسه کرده و وجوه شباهت آنرا برشمارد. فصل دوم این پژوهش به معرفی کامل اصطلاح رئالیسم جادویی اختصاص یافته است.در فصل سوم و چهارم طبقه بندی موضوعی حکایاتی از تذکره الاولیاء و مثنوی های عطار، که عناصر فراواقعی در آنها مشاهده می شود، صورت گرفته و سپس تحلیلی از این حکایات ارائه شده است.نتیجهء حاصل از این پژوهش نشان می دهد که در تذکره الاولیاء، تأکید بر روی وقایع جادویی است و عطار با استفاده از شگردهای مختلف، این وقایع را به صورت باورپذیر و واقعی بیان کرده است، در حالی که درمثنوی های عرفانی بیان نتایج اخلاقی و عرفانی حاصل از حکایات مورد توجه عطار بوده است.