ژان فرانسوا لیوتار و جرمی گیلبرت-رلف دوتن از اندیشمندان و نظریه پردازان معاصر با دو رویکرد متفاوت به بررسی والا پرداخته اند.لیوتار امر والا را در نسبت با عوامل متاستازیکی همچون،تخالف، رویداد،و ناانسانی مورد نظر قرار می دهد آن را به منزله ی گواهی بر ایده ی نامتعین،وهمیشه غایب امر غیر قابل نمایش تأکید می کند در حالی که گیلبرت-رُلف ضمن اشاره به لزوم بازگشت به زیبایی و بازخوانی آن به مثابه امری سبکسر،تصویری و انضمامی ،به حضور والای آندروجینی تأکید می کند که جنبه ای پرخاشگر- منفعلانه دارد. والا در بطن طبیعتی تکنولوژیک،حیثی تصویری می یابد و به کمک سپیدی یا نانوشتگی ،از خود آیینی ایده ی عقلی به در آمده و غیاب امر غیر قابل نمایش را به حضوری محسوس-نامحسوس تبدیل می کند و مبتنی بر خودآیین-دیگرآیینی سوژه ای به نام پساانسان است.