چکیده این رساله به بررسی شطحیات در دیوان عطّار نیشابوری، عارف نامدار قرن ششم، پرداخته و از دو بخش کلّی تشکیل شده و هر بخش، خود به دو فصل بزرگ تقسیم گردیده است. در رسال? حاضر سعی شده است که با بررسی بن مایه های اصلی شطح و طامات در دیوان عطّار و تحلیل آنها، نقش شطحیات در شکل گیری و تبیین شخصیت عرفانی این عارف بزرگ بررسی گردد. از آنجا که شعر عرفانی، ترجم? احوال و تجربیات روحانی شخص عارف است و باز آفرینی این تجربیات در چارچوب زبان عرفان به صورت شطح متجلّی می گردد، لذا شطحیات یکی از پایه های اصلی زبان عرفان را تشکیل می دهد. با این رویکرد، برجسته ساختن نمونه های شطح و طامات در دیوان عطّار نیشابوری به عنوان منبعی برای ارزیابی شخصیت عرفانی وی، افقی در جهت ژرفاشناسی اندیشه های بنیادین عرفانی او روشن خواهد شد. با توجه به این که عطّار نیشابوری به عنوان عارفی بزرگ، از عناصر شطح و طامات در بیان اندیشه های خود بهره های فراوان برده است، به همین دلیل با بررسی این عناصر، ترسیم و شناسایی چهره ای عرفانی از وی بیش از پیش امکان پذیر می گردد. کلید واژه ها: عطّار نیشابوری، غزلیات، شعر عرفانی، زبان عرفان، شطحیات