پا گرفتن شعر نو، انقلابی در شعر فارسی و شاید به طور کلّی در ادبیّات بود؛ تحوّلی که بر طرز تفکّر و ذوق ادبی و هنری ایرانی می تواند تأثیر به سزا داشته باشد. امّا به راستی واقعیّت این است که شعر نو موجب کم ارجی شعر کلاسیک و سنّتی فارسی نشده است؛ به همین سبب درکنار شاعران نام آوری چون مهدی اخوان ثالث و فریدون مشیری، شاعر برجسته ای چون پروین اعتصامی نیز، خوش درخشیده است. پایان نامه ی حاضر سعی نموده است به بازتاب درون مایه و مضمون فصول چهارگانه ی سال، بهار، تابستان، پاییز و زمستان در دیوان و مجموعه های شعری این سه شاعر، پروین اعتصامی، مهدی اخوان ثالث و فریدون مشیری بپردازد. بر این اساس، شعر پروین اعتصامی به عنوان نمایانگر ادب کلاسیک، شعر مهدی اخوان ثالث به عنوان نمایانگر ترکیبی از شعر نو و کلاسیک و شعر فریدون مشیری به عنوان نمایانگر شعر نو، در نظر گرفته شده است.