طبیعت درزندگی هرانسان،به ویژه انسان های هنرمندوازجمله شاعران،حضورهمیشگی وچشمگیری دارد.سوال این است که شاعران برجسته ی معاصربه طبیعت چگونه نگریسته اند؟هدف این پژوهش آن است که جایگاه وکارکردطبیعت درزبان،بیان ومحتوای شعرشاعران معاصربه ویژه پنج تن ازبزرگان آنهایعنی احمدشاملو،فریدون مشیری،سهراب سپهری،مهدی اخوان ثالث وفروغ فرخزادبررسی گردد.این تحقیق به روش کتابخانه ای انجام یافته ومنابع مورداستفاده،مجموعه آثارچاپ شده ی شاعران موردنظراست.نتایج این پژوهش نشان می دهدکه طبیعت درشعراین شاعران حضورپررنگی داردامااین حضوردرشعرهرکدام به نسبت نگرش،گرایش شعری،فرم شعر،دنیای شاعری ومحل زیست وی متفاوت است.زبان شعری غالباازساده به پیچیده سیرمی کندودرحوزه ی بیان بسته به قدرت شاعری هریک،تشبیهات،استعارات وگاه نمادوتمثیل کاربرددارد.هرشاعراهداف خاصی راازبه کارگرفتن موضوع طبیعت دنبال می کندکه این اهداف غالباهمان دلمشغولی های شاعراست