هدف از این پژوهش، مقایسه اثر بخشی آموزش شناخت درمانی گروهی و آموزش مهارت های ارتباطی بر افزایش رضایت زناشویی مادران دانش آموزان دختر ابتدایی منطقه 12 شهر تهران بود. روش تحقیق حاضر از نوع نیمه آزمایشی و طرح تحقیق از نوع پیش آزمون ـ پس آزمون با گروه کنترل بود؛ بعد از اتمام آموزش نیز یک دوره پیگیری یک ماهه در نظر گرفته شد. جامعه آماری این پژوهش، کلیه ی مادران خانه دار 45- 25 ساله، دارای مدرک تحصیلی دیپلم ـ سیکل و نمره انریچ 153- 123 بودند که دخترشان در مقطع ابتدایی، در سال تحصیلی 90- 89، در منطقه 12 شهر تهران مشغول به تحصیل بود. حجم نمونه 45 نفر بود که به شیوه نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب و بصورت تصادفی در سه گروه (دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل) قرار گرفتند. گروه آزمایشی1، تحت آموزش شناخت درمانی و گروه آزمایشی2، تحت آموزش مهارت های ارتباطی قرار گرفتند و در گروه کنترل هیچ مداخله ای صورت نگرفت. تعداد جلسات آموزشی برای هر دو گروه آزمایشی، 12 جلسه 120 دقیقه ای بود. داده های بدست آمده از تحقیق با استفاده از روش «تحلیل واریانس یک طرفه» و آزمون تعقیبی «توکی» مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان دادکه هر دو روش آموزش شناخت درمانی گروهی و آموزش مهارت های ارتباطی، باعث افزایش معنی دار رضایت زناشویی مادران شده اند و با گذشت زمان نیز، تأثیر آموزش ها از ثبات برخوردار بود و بین دو روش آموزشی نیز از لحاظ تأثیر گذاری بر متغیر رضایت زناشویی تفاوت معناداری وجود نداشت، هر چند تأثیر آموزش مهارت های ارتباطی بیشتر بود. نتیجه گیری: شیوه های آموزشی شناخت درمانی گروهی و مهارت های ارتباطی موجب افزایش رضایت زناشویی می گردد و بین این دو روش تفاوت معناداری از لحاظ تأثیرگذاری بر متغییر رضایت زناشویی وجود ندارد. کلید واژه ها: شناخت درمانی، مهارت های ارتباطی، رضایت زناشویی ، افسردگی.